Ik hou van snel schakelen

Door ondragelijke pijn kon ik geen kant meer op. Totaal afhankelijk van anderen voor alles hulp moeten vragen is niet mijn ding, dus mijn brein bleef steeds weer  schakelen naar ‘wat kan wel?’ de afgelopen weken... 

De camera draait al op ma 3 feb voor het Editie NL interview over pesten bij mij thuis aan tafel. Mijn gezicht verraadt de pijn als er iets verkeerd schiet in mijn knie. Ik mompel ‘schiet zo wel weer terug, het gaat wel’ en vertel met de kiezen op elkaar mijn verhaal. Tussen de journalist en de cameravrouw in hinkel ik naar de bank voor wat shotjes daar. Ze laten zichzelf uit, want ik kan echt even geen kant op en verga nu echt van de pijn, die ook als ik doodstil zit niet stopt, erger dan een bevalling! 

‘Kom maar’ zegt fysio Joa als ik hem diezelfde middag bel of hij vandaag nog even een tapeje kan zetten. Mijn lieve man sleept me erheen op een stoel met wieltjes naar de auto en zittende op een rollator naar binnen. Er lijkt iets meer aan de hand te zijn, dus dat tapeje komt er niet, hij zet me met mijn knie in een apparaat om onbelast te bewegen, in de hoop dat het weer terug schiet. 

Thuis kijk ik de uitzending van Editie NL terug en verwonder me aan de hand van de reacties die binnenstromen over hoeveel mensen om 18.15 thuis zijn met de TV aan. Die nacht is hel, ik slaap nauwelijks ondanks de maximale cocktail aan pijnstillers. Dinsdag kan de huisarts door de extreme pijn weinig onderzoeken. 

Donderdag concludeert de orthopeed dat de foto’s goed zijn, mijn meniscus niet, dus opereren. Ik schiet vol, want de ras-optimist in mij wil dat het meevalt. De AIO komt naast me zitten op de behandelbank, kijkt me medelevend aan en strijkt me even over mijn rug – dat gaat een goede arts worden – terwijl de orthopeed belt voor een spoed MRI en OK plek. Hij zet een spuit in mijn knie, sjort en rammelt hier onverwachts aan en verklaart ‘soms schiet het “vanzelf” weer terug’. Ik vraag hem of het kwaad kan om volgende week gewoon aan het werk te gaan als de pijn te doen is. Hij knipoogt, ‘als je maar niets forceert!’.

Met krukken kan ik mezelf vrijdag weer kleine stukjes verplaatsen, de pijn lijkt redelijk onder controle en mijn energie komt terug. Dus schakel ik met mijn opdrachtgevers of het okay is om met krukken wel training te komen geven en charter mijn lieve man als chauffeur voor de komende week. 

Zaterdag kopen we in één dag een andere auto, want die schakelbak van ons was eigenlijk al lang aan vervanging toe, en een automaat geeft me mijn vrijheid weer terug want het is mijn linkerknie! Helaas is hij pas over een week rijklaar. 

Het is nog donker als we ma 10 feb om 6.15 samen op weg naar Tilburg zijn, het vakantiegevoel bekruipt ons. Die avond eten en slapen we in Groningen, waar ik de volgende dag werk. Woensdag thuiswedstrijd in Haarlem en de MRI, donderdag naar Nieuwegein. Best leuk dat hij alle locaties waar ik regelmatig werk een keer ziet zo. Er samen het beste van maken, daar zijn we goed in! Ik laat me niet zo makkelijk stilzetten, maar wat ik dan nog niet weet is het universum er nog een schepje bovenop gaat doen om mijn schakelvermogen te testen. 

Ma 17 feb krijg ik de uitslag van mijn MRI, een scheur in mijn meniscus die gehecht moet worden, waardoor de operatie langer op zich laat wachten en de revalidatietijd daarna geen 2 maar 6 weken is. Die nacht slaap ik naast mijn vader van 85 die door Parkinson ’s nachts onrustig is en hulp nodig heeft, omdat mama het even niet meer trekt. Dinsdagavond zit ik naast papa op de spoedeisende hulp in het ziekenhuis, waar hij tegen zijn en onze wens in beland is. Twee weken lang schakelen tussen emotie en praktisch blijven. Ik regel me suf; werk afzeggen, AOV inschakelen, plek voor papa zoeken in verpleeghuis of hospice en vechten voor zijn euthanasiewens. Dagelijks rij ik met onze nieuwe automaat naar het ziekenhuis en daar laat ik me in een rolstoel de lange gangen door duwen om papa te bezoeken en mama te steunen. Mijn wereld bestaat even uit niets anders dan dat.

Ma 3 maart is er eindelijk groen licht voor euthanasie thuis, papa heeft het de afgelopen weken in zijn heldere momenten nergens anders over gehad, dit is wat hij wil, geen twijfel mogelijk. Dinsdag is het schakelen tussen het organiseren van nog een paar mooie uren thuis morgen, zijn afscheidsceremonie volgende week en de online screening voor een opdracht voor Harvard die ik echt niet wil laten schieten. Woensdagmiddag deelt hij thuis in zijn vertrouwde luie stoel Dinkies uit aan de kleinkinderen, slaapt, danst vanuit die stoel hand in hand met mama en geniet van de babyhapjes haring en zelfgemaakte pompoensoep die we hem voeren. We lachen, huilen en knijpen in elkaars hand als ik hem mijn afscheidsspeech bij leven voorlees vlak voordat de huisarts komt. Die nacht waak en slaap ik naast mama, terwijl papa er beneden prachtig bij ligt. Verdriet en opluchting dansen door mijn lijf, de kaart en zijn afscheid 11 maart was prachtig en goed, zoals hij was!

Do 7 maart blijkt ook nog na de schouderoperatie van mijn lief Goran dat niet alleen zijn pees maar ook zijn biceps afgescheurd was, dus de eerste zes weken in een mitella en echt helemaal niets kunnen doen. Maar samen komen we er wel, ik heb mijn handen vrij en hij zijn benen, grappen we.

Vr 8 maart ben ik klaar met op krukken lopen en besluit het zonder te proberen. Dat gaat best okay, dus de gedachte dat mijn knie de uitzondering op de regel is en wel natuurlijk herstellende is laat me niet los. Ik schakel met mijn orthopeed. Hij is duidelijk, bij niet opereren op 8 april gaat de hel zich herhalen. En hij is daadkrachtig en begripvol ‘als het qua pijn en bewegen te doen is kun je eerder dan na 6 weken weer autorijden. Wil je me op de OK helpen herinneren dat ik een aantekening in je dossier maak zodat je wel verzekerd bent?’ Nou, dat wil ik wel! Zalig zo snel schakelen naar wat wel kan. Wordt vervolgd.

Kun jij zelf of je team wel wat hulp gebruiken bij het schakelen naar wat wel kan? Laten we dan even vrijblijvend contact hebben over wat ik daarin voor jou/jullie kan betekenen.

Terug naar het blog overzicht