De 1-2-3-4 ups en downs die me doen voelen dat ik leef!

1 grote vakantieliefde, mijn prins naast het witte paard, die ik ontmoette toen ik 18 was in Lipica (Slovenië) waar ik de witte hengsten kwam berijden die hij op stal verzorgde. Mijn prins kampt sinds 2022 met heftige restverschijnselen van een ruggenmerginfarct, dus we kunnen niet anders dan de moed erin houden en genieten van wat nog wel kan.

2 eigenzinnige jongvolwassen kids, die mijn alles zijn en waarvan ik zielsveel houd, wat ze ook doen. Maar er is ook hartverscheurend verdriet sinds de één niets met de ander te maken wil hebben. Als moeder slik ik iedere keer een traantje weg als ik een happy family verhaal van iemand hoor, wat zou ik graag weer eens met ons complete gezin samen zijn! 

3 carrières, na 20 jaar corporate (management) ervaring en 11 jaar zelfstandig trainer en coach maak ik nu nog één keer (denk ik) een carrièreswitch, door als zelfstandig professional weer opnieuw voor mezelf te beginnen. Door afscheid te nemen van de opdrachten via bureaus die mijn agenda en portemonnee moeiteloos vullen. 

Het is leuk en spannend om de vrijgekomen ruimte te vullen met schrijven, spreken, (team)coachen en ontwikkel- en verandertrajecten begeleiden op mijn eigen-wijze.

Die eigen-wijze is een energieke mix van intuïtie, kennis en ervaring, waarmee ik werk met wat er is in het moment, om bewustwording en beweging te brengen richting de gewenste verandering. 

4 ongelukken, die mijn leven letterlijk – gelukkig tijdelijk – stilzette maar die ik dankzij een goede beschermengel en mentale veerkracht goed doorstaan heb.

Op mijn 19^e had ik zo’n haast dat ik mezelf met oversteken voor de auto die ik niet zag – maar wel 70 reed – wierp, de politie dacht serieus dat het een zelfmoordpoging was. 

Op mijn 30^e was mijn bekkeninstabiliteit na de geboorte van onze oudste zo hevig dat ik weken plat moest en er serieus sprake was van leven vanuit een rolstoel. 

Op mijn 31^e was het goed mis toen ik in rengalop van een paard viel: met 5 gebroken ribben, een klaplong en baby van vijf maanden belande ik op de kraamafdeling van het ziekenhuis. 

En op mijn 49^e viel ik – als kers op de ongelukkentaart – opnieuw van een paard waarbij ik mijn rug gecompliceerd brak en de verschrikkelijke boodschap ‘nooit meer paardrijden’ kwam. De ruiter in mij stierf, maar eindelijk begreep ik de boodschap van het universum dat iets minder haast ook voor mij echt beter is. 

Ik leef! Die ongelukken deden me ontdekken dat de positieve mind-set ‘wat kan wel’ en ‘hoe kan het toch’ niet iets aangeleerds is maar wel wie ik ben, wat ik adem. Daar is niets knaps aan, dat gaat bij mij gewoon vanzelf. Ja er is pijn, verdriet en soms ook radeloosheid, maar gelukkig slaap ik altijd goed en als de zon weer opkomt zie ik weer mogelijkheden, mijn hart klopt vol verwachting om het leven ten volste te leven, juist ook bij tegenslag.

Na vier ‘in volle vaart’ ongelukken ging ik nog bewuster keuzes in leven en werk maken om de haast eruit te krijgen en houden. Dat laatste valt niet mee want er is zoveel leuk en het leven is kort.
Dus dit gaat met vallen en opstaan, en daar ben ik zowel letterlijk als figuurlijk inmiddels echt wel ervaringsdeskundige in!