Laat je door niemand kleiner maken dan je bent!

Dat klinkt logisch maar lukt niet altijd. Daarom neem ik je In dit persoonlijke verhaal mee in drie werksituaties waarin de ander mij kleiner zag dan dat ik was, en vertel ik je hoe ik hiermee omging om wel voor vol aangezien te worden. Want dat is de dynamiek, als jij je klein gaat voelen dan voelt de ander zich automatisch groter en beter, maar wel ten koste van jou en dat is iets wat je jezelf als het aan mij ligt nooit meer zou mogen laten gebeuren.

Het tegendeel bewijzen
Ik herinner me nog de minachtende blik van de vermogende klant – ook al is het dertig jaar geleden –die mij uitgebreid van top tot teen bekeek toen ik op hem afliep om mezelf voor te stellen als zijn financieel adviseur, omdat mijn inmiddels grijze mannelijke collega ziek was. Ik zag hem denken: vrouw-jong-blond, dat kan nooit iets worden. In mij wakkerde dat een vuurtje aan om het tegendeel te bewijzen, ik deed alsof ik het niet doorhad, bleef uiterst charmant, liet hem in zijn waarde maar leidde ook doortastend en met kennis van zaken het adviesgesprek. Een week later liep hij me in diezelfde gang tegemoet met een bos bloemen en bedankte me niet alleen voor het inhoudelijk goede advies, maar bood ook heel hoffelijk zijn excuus aan voor zijn eerdere twijfel aan mij. Dat noem ik ballen hebben!

Zelf de regie (terug) nemen
Twintig jaar geleden stapte ik – net nieuw in die baan – voor de tweede keer de kamer van een ervaren collega waarmee ik veel moest samenwerken binnen. Op de drempel deinsde ik kort terug bij de gedachte aan zijn vorige begroeting: een handdruk die me niet losliet maar me wel net iets te dicht naar hem toetrok en zijn drie kleffe zoenen waarvan er eentje bijna per ongeluk (?) mijn lippen raakte. Dat ging me niet weer gebeuren! Ik haalde diep adem, stapte kordaat op hem, pakte hem stevig bij zijn schouders zodat ik de afstand kon bepalen en nam zelf het initiatief voor drie luchtige zoenen waarbij mijn lippen hem niet raakten en de zijne mij niet konden raken. Zo was ik hem voor en nam ik de regie terug. En liet ik hem ervaren hoe intimiderend het is als iemand zo stevig op je afstapt en iets doet wat je eigenlijk niet wilt. Zonder hieraan een woord vuil te maken werkten we jarenlang plezierig samen en begroette elkaar sindsdien met een ferme maar respectvolle handdruk.

Het probleem van de ander niet de jouwe maken
Echt raak was de gemene sneer van een collega-manager die midden in een volle kantoortuin aan mijn bureau stond ruim tien jaar terug: ‘jij begrijpt niets van strategie, dat kun jij niet’. Stil van schrik en frustratie dat hij mij niet begreep twijfelde ik toen eventjes flink aan mezelf, voelde me piepklein en moest mezelf de dagen en weken daarna echt herpakken. Nu begrijp ik dat het zijn typisch rationele redenatie was – als ik het niet begrijp dat is het niet zo – die hem deze conclusie influisterde als de makkelijkste uitweg om van zijn probleem het mijne te maken. Vorig jaar dacht ik nog aan dit voorval toen ik mijn Energy Drives certificering haalde. Daaruit bleek dat ik juist wel energie krijg van denken in een complexe omgeving en goed ben in visie en strategie, maar ik leerde er ook dat niet iedereen mij daarin vanzelfsprekend kan volgen. Dat laatste was dus waarschijnlijk zijn echte probleem, en mijn probleem destijds was dat ik dat toen nog niet zag en niet in staat was om mijn communicatie aan zijn manier van denken aan te passen. Die andere denkwijze is niet minder, maar gewoonweg anders. 

Net zoals over het algemeen mannen anders denken dan vrouwen, hoezeer ik ook voorstander ben van genderneutraal samenwerken. Mannen zijn nu eenmaal van nature vaak letterlijk groter dan vrouwen en staan ook in de bedrijfshiërarchie vaker bovenaan de ladder. En dat helpt niet om de groot-klein dynamiek op de werkvloer te doorbreken, integendeel. 

Deze drie voorbeelden illustreren mijn persoonlijke aanpak om in de corporate omgeving ‘one of the guys’ te kunnen zijn – want ik werkte en werk nog steeds vooral met mannen – zonder mezelf te verliezen in het ‘op zijn mans’ aanpakken. Hoe ik dat doe? Door mijn vrouwelijke intuïtieve empathische kant niet te verstoppen, en tegelijkertijd ook mijn mannetje te staan qua daadkracht en resultaatgerichtheid. Door mezelf en anderen voor vol aan te zien en niets of niemand groter of kleiner te maken dan het is. 

Ik werk veel met de groot-klein dynamiek, omdat die zo snel duidelijk maakt wat de kern van het gedoe is. En als alle betrokkenen dit eenmaal zien en voelen, dan staan ze opeens niet meer tegenover elkaar maar naast elkaar, dan kijken ze allebei naar hetzelfde, om gelijkwaardig, respectvol en vanuit verbinding samen de klus waar ze naar kijken te klaren.