‘Niemand kan alleen maar sterk zijn’, is dat zo?

‘Dit is zo frustrerend. Blijkbaar zien anderen mij alleen maar als sterk en zelfverzekerd en geloven me niet als ik mijn diepste kwetsbaarheid laat zien.’ Ik sta na te praten met mijn opleider Robin na zijn boks-workshop, waarin ik vooral tegen de angsten uit mijn verleden gevochten heb. 

Iedereen had er zin in die ochtend, ik zag er enorm tegenop. ‘Ik heb een hekel aan geweld, anderen doelbewust pijn doen, willen uitschakelen’, was mijn verhaal bij de start. Maar ik ben hier om te leren en wil geen spelbreker zijn, dus doe ik mee. Al in het eerste rondje raakt mijn enthousiaste sparringpartner mijn verdedigende bokshandschoen zo stevig dat ik mezelf hiermee een doffe tik tegen mijn voorhoofd uitdeel. Ik ga door, maar ben door die onschuldige tik mentaal compleet vertrokken.

Een paar minuten later staan we in een kring op het gras, mijn lijf trilt, er komen tranen die ik niet meer kan stoppen. Vaag neem ik waar hoe mensen lachen, wegkijken, ongeduldig worden, door willen omdat zij het leuk vinden. Mijn reactie past niet in hun perfecte plaatje. Of niet in het beeld dat ze van mij hebben…wie zal het zeggen.

De groep gaat door, ik zit aan de kant op de rand van een houten vlonder en probeer uit alle macht de stoere, zelfverzekerde vrouw in mezelf weer te vinden. Het lukt niet. Ik voel me een meisje van acht, doodsbang, in haar eentje niet opgewassen tegen het groepje pestjochies dat haar insloot, uitlachte en pijn deden, door haar als een soort lappenpop heen en weer te duwen, te gooien bijna. Het meisje dat verlamd was door angst, het onderging en wachtte tot het, voor eventjes, weer voorbij was. 

Anne, de hoofdopleider, komt achter me zitten en vormt met haar hele lijf een veilige kom waar ik in kan leunen, ik voel haar ademhaling en kom langzaam weer terug in het hier en nu. ‘Het zou wel een goede oefening voor je zijn, om hier te ervaren dat je ook kunt raken zonder de ander te beschadigen’.

Ik haal diep adem, knik en sta op, waarop Robin me uitdaagt voor een partijtje. Tussen zijn bokshandschoenen zie ik zijn lach waarmee hij me uitdaagt om hem te raken. Heel eventjes herken ik de lach van de pestjochies van toen en verstar.  ‘Nicole, we zijn in Doetinchem, het is maandagmiddag 2023, ik ben alleen en je mag me raken,’ herhaalt hij een paar keer. 

Ik boks de volle tien minuten niet tegen Robin maar tegen mijn angst. Daarna moet ik echt even op adem komen, maar ik voel me oersterk omdat ik de angst me niet weer verlamde, omdat ik erbij ben gebleven. Wat een overwinning op mezelf!

Best een domper dus om van de groepte horen dat ze mijn tranen niet konden plaatsen en ze me dus niet geloofden. Het oordeel en onbegrip blijft me de rest van de dag dwarszitten. Anderen zien mij als een sterke vrouw vol zelfvertrouwen, iemand met ervaring en expertise waarop je kunt rekenen. En dat ben ik ook.

Maar natuurlijk ken ik ook ik angst, tegenslag, frustratie, teleurstelling, verdriet, radeloosheid, onmacht en andere ellende. Het is niet leuk als die voorbijkomen, maar ze aankijken en naar de pijn toegaan in plaats van ervan wegvluchten, zorgt ervoor dat ze vaak net zo snel verdwijnen als ze gekomen zijn. Zo maakt het mij sterker in plaats van dat het me verzwakt. 

‘Niemand kan alleen maar sterk zijn’, antwoordt Robin op mijn geuite frustratie, heel nuchter met één opgetrokken wenkbrauw. Dat simpele zinnetje blijft in mijn hoofd rondzingen. Ik voel erkenning en begrijp wat hij bedoelt, zeker in de boksring en met het stereotype beeld van sterk -winnen en vooral je kwetsbaarheid niet laten zien- voor ogen. Een beeld dat ik ook vaak in organisaties herken. De vraag is wat sterk is. In mijn ogen is dat ook je kwetsbaarheid laten zien en je angst in de ogen kijken!