Meer laten, hoe (doe je dat)?

‘Als ik je biografie lees dan heb je al zoveel gedaan’, zegt Anne mijn coach zachtjes tegen mij. Ze buigt wat voorover en ik kijk in haar grote ogen, waarin ik warmte en mededogen lees.

We horen allebei het geroezemoes van de rest van de groep in de trainingszaal, maar de tijd lijkt even stil te staan, hier in de keuken van haar prachtige eigen locatie ‘Sporen’ in Doetinchem. Ik zoek steun en leun achterover tegen het aanrechtblad, zij gaat gehurkt op het krukje tegenover mij zitten, leunend tegen de andere muur, terwijl haar liefdevolle blik bij me blijft en ze knikt in een soort slow motion meermaals ja.

‘Dat klopt. En ik ben hier om nog weer een laag dieper te gaan maar ik heb geen idee waar ik moet zijn’, stamel ik.  Mijn zicht en denkvermogen wazig door de tranenvloed.

‘Misschien is dit precies waar je moet zijn, in deze radeloosheid’, fluistert ze me toe. ‘Niet direct oplossen, het gat willen vullen bij jezelf of de ander. Dat gat mag er zijn, dat maakt je woest aantrekkelijk voor mij, en misschien een gek bruggetje maar vast en zeker ook voor de potentiële klanten van je nieuwste onderneming.’

Ik slaak een zucht van verlichting. Gewoon even blijven in deze radeloosheid’, dat is een optie die, hoe gek dat misschien ook klinkt voor een coach, voor mezelf nog nooit in me opgekomen is.

De oefening met vier van de mededeelnemers die we het afgelopen uur deden ging over polariteiten. Ik koos voor de tegenstelling doen en laten. Het doen wat ik zo goed van mezelf ken om betekenisvol te zijn voor mezelf en voor de vele anderen die me hiervoor doorlopend weten te vinden en waarderen. Het doen dat zo belangrijk is in mijn leven, waarvan ik met volle teugen geniet, dat me levensvreugde en zoveel meer brengt en dat me in staat stelt om het leven te leiden dat ik zelf graag wil.

De nadelen van mijn dierbare doen ervaar ik vooral in periodes dat er geen ruimte is om in het moment te beslissen wat ik ga doen, of juist niet. Dan voel ik me rusteloos. Maar, diep in mijn hart vraag ik me nu af; is dat mijn rusteloosheid omdat ik zo van spontaan hou? Of wordt deze vooral veroorzaakt door anderen die vinden dat ik het rustiger aan moeten doen of willen dat ik sneller beschikbaar ben voor ze?

Want dat laatste roept de donkere kan van mijn doen op. Mijn reflex om, als anderen iets van mij vinden of mij niet geloven van alles te gaan doen om dat te weerleggen. Dat gebeurde daarnet weer, tijdens die oefening met vier mededeelnemers. Dat triggert nare ervaringen van vroeger. Het weerloze meisje van acht dat gepest werd en niets kon doen tegen haar pesters. En de volwassen vrouw die dat wel kan en dus steeds als ze zich veroordeeld voelt in een overdrive schiet van doen; verdedigen, oplossen, rechtzetten en voor zichzelf opkomen. Er gaat zoveel energie verloren in dit steeds terugkerende patroon. Waarvan mij ervaring is dat wat ik ook doe, ik het nooit goed doe in de ogen van de ander die mij eerder al veroordeelden. 

Om dit doen patroon te doorbreken is het veel kansrijker om over te steken naar wat je niet zo goed kent en daar meer van te maken, zo herstel je ook het evenwicht, leerde Anne ons vandaag. Dus in mijn geval…meer laten. Klinkt logisch, want minder doen heb ik me al zo vaak voorgenomen en dat werkt dan altijd voor even, totdat ik weer terugval in oude patronen. Minder doen en dus meer laten is een diepgewortelde wens, maar ook verre van simpel voor mij.

Onderweg naar huis en de volgende dag leun ik op vriendinnen door ze te vertellen wat ik hier nu schrijf. Ik heb een binnenpretje als ik me realiseer dat ik ook vooral ‘doe’ vriendinnen heb die direct goedbedoelde adviezen geven om mijn gat te dichten. En dan denk ik aan de blik van de ja knikkende Anne ‘misschien is dit waar je moet zijn, in deze radeloosheid’ en aan mijn voornemen om het vooral meer te laten.

Als ik er na de sessie mee aan de slag ga merk ik dat laten voor mij veel meer is dan alleen maar minder doen. Het is vooral meer de mening van anderen van me af laten glijden, mijn hart blijven volgen en mijn eigen weg kiezen, vol overgave alles doen wat voor mij belangrijk is en daarvan genieten. Zonder me druk te maken over het schaduwrandje van wat anderen daarvan vinden.

Het is nog best hard werken om te laten, dus er is heel wat opgeschreven en weer geschrapt, wel bedacht en niet gedaan. Je wilt niet weten hoe vaak ik het woord doen gedelete heb (11x). En het voelt goed, radeloosheid lijkt plaats te maken voor berusting. Wat er ook komen gaat, het gaat me iets brengen. Ik laat het gebeuren.